In de hectiek van mijn dagelijkse leven, jonglerend tussen het opvoeden van drie kleintjes en het runnen van een opkomend bedrijf, vond ik mezelf plotseling gezeten in een zaal, omringd door gelijkgestemde ouders. De geur van vers gezette koffie vulde de ruimte: klaar om te luisteren naar Lisanne van Nijnatten, een expert op het gebied van Lui Ouderschap.
De titel van haar lezing alleen al prikkelde mijn nieuwsgierigheid: lui én tegelijkertijd moeder zijn? Terwijl Lisanne sprak, drongen haar woorden diep tot me door. Ze raakten een gevoelige snaar, een zenuw die ik niet eens wist dat ik had. Want hier zat ik, als moeder, altijd strevend naar het beste voor mijn kinderen. Maar wat als mijn beste niet goed genoeg was?
Je kunt als moeder ook té alert zijn. Want, betoogde Lisanne, als je altijd haarfijn aanvoelt wat je kinderen nodig hebben, leren zij nooit zelf hun behoeften te herkennen en uit te spreken.
Want je wordt toch wel aangevoeld. Oeps.
Ik voelde me een beetje verraden. Hier deden we zo ons best, gaven alles voor ons kroost, en dan is het nog niet goed? Ik, de moeder die keihard werkt voor haar kinderen. Want het allerbelangrijkste is dat het mijn kinderen goed gaat. Herkenbaar, nietwaar?
Het besef dat mijn constante alertheid misschien wel contraproductief was, deed me even stilstaan. Misschien was het tijd om de bezem neer te leggen, om niet langer als een curlingmoeder elk obstakel voor mijn kinderen weg te poetsen. Misschien was het tijd om toe te geven aan het concept van lui ouderschap, om mijn kinderen de ruimte te geven om zelf te leren en te groeien.
Benieuwd naar hoe dit verder gaat en wat de Club van Slechte Moeders hiermee te maken heeft? Blijf lezen en ontdek hoe een simpel idee je kijk op het ouderschap voorgoed kan veranderen.
